Μπάρες

Η ιστορία με τις μπάρες, μπορεί να προκαλεί σε ορισμένους, μια λανθάνουσα περηφάνια, γιατί,επιτέλους, ο ανυπότακτος λαός βρήκε ένα πεδίο ανυπακοής απέναντι στην ασυδοσία. 
Από την άλλη, ο νεόκοπος «ορθολογισμός», επιστρατεύει τη χλεύη και κατατάσσει τους τύπους που σηκώνουν τις μπάρες στο κλαμπ των τζαμπατζήδων. Αναπτύσσουν κιόλας μια θεωρία, πως, κινδυνεύει η έγκαιρη παράδοση των μεγάλων οδικών αξόνων, εξαιτίας του κινήματος «Όχι στα διόδια». Βέβαια! Η πιστή τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, η αποφυγή νέων αναθεωρήσεων των συμβάσεων παραχώρησης, είναι από τα υποδείγματα στη συνεργασία κράτους και εργολάβων Όλα πάνε ρολόι, όλα κοστίζουν ακριβώς όσο έχουν προϋπολογιστεί. Ο κίνδυνος να μην πάνε τα έργα μπροστά βρίσκεται στις σπασμένες μπάρες. (Το ιλαρό είναι πως τα λένε, τα γράφουν και σεληνιάζονται τόσο, ώστε φαίνεται πως τα... πιστεύουν. Ποιος να μιλήσει για τη σχέση κατασκευαστικών εταιρειών και του εγχώριου Τύπου;). 
Ας αφήσουμε πίσω τους βιαστικούς, που ακόμα και στην απόγνωση του ιδιοκτήτη αυτοκινήτου, βλέπουν τον ναύτη του «Αουρόρα». Ας χλευάσουμε κι εμείς, από τη μεριά μας, τους αυστηρούς «ορθολογιστές», τόσο κοντά στον κυνισμό, τη γενίκευση, τη συλλογική ενοχή, εκείνα τα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν στην ακινησία της μοιρολατρίας. 
Κι ας μιλήσουμε για τις μπάρες: Το να μην πληρώνω διόδια, όταν χρησιμοποιώ τους δρόμους μεγάλης ταχύτητας, είναι μια μονομερής και στρεβλή αντίληψη, γιατί σημαίνει ότι το κόστος αυτών των δρόμων βαραίνει εξολοκλήρου τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή ο φίλος μου ο Στάθης που δεν έχει αυτοκίνητο και ταξιδεύει φανατικά με το τρένο, θα επιδοτεί εμένα, που χρησιμοποιώ την Αθηνών-Κορίνθου. 

Υπάρχει βέβαια το κεφαλαιώδες ζήτημα, για ποιους δρόμους πληρώνω διόδια. Κορυφαίο και πιο τραγελαφικό παράδειγμα η Κορίνθου - Πατρών, όπου ο αλησμόνητος κ. Σουφλιάς έδωσε το δικαίωμα να εισπράττονται διόδια, όχι από το κράτος αυτήν τη φορά, αλλά από τις κοινοπραξίες που ΘΑφτιάξουν τον δρόμο! Αυτό το «δωράκι», όταν με το καλό ολοκληρωθούν τα έργα, θα μείνει ως δείγμα της γαλαντομίας ενός υπουργού, στους «νταβατζήδες», που έλεγε και ο αρχηγός του. 

Εκείνο όμως που θα είναι μόνιμο, είναι ο στρεβλός και απαράδεκτος υπολογισμός του αντίτιμου για τη χρήση του έργου. Το μοντέλο της Αττικής Οδού, όπου υπάρχει ενιαία τιμή, είτε χρησιμοποιείς μια είσοδο και μια έξοδο, είτε μπαίνεις στην Ελευσίνα και βγαίνεις στο Μαρκόπουλο,εφαρμόζεται πονηρά και σε όλους τους υπόλοιπους αυτοκινητόδρομους. Από την Αθήνα ως την Θεσσαλονίκη, κάθε λίγο και λιγάκι έχουν στηθεί σταθμοί διοδίων. Δεν είναι μόνο οι ουρές και η αναγκαστική στάση που δοκιμάζουν τις αντοχές των ταξιδιωτών, είναι, κυρίως, ότι οι τοπικοί οδηγοί επιβαρύνονται με απίθανα ποσά, για πολύ μικρές διαδρομές. 

Για παράδειγμα, στην Ιταλία μπαίνεις στο Μπολζάνο, στα βόρεια, και βγαίνεις στην Καλάμπρια, στο κάτω άκρο. Το αντίτιμο υπολογίζεται με βάση την απόσταση, κι όχι ενιαία, όπως έχουν επιβάλει εδώ οι έξυπνοι. Έτσι το πρόβλημα της Πελασγίας δεν θα υπήρχε, γιατί εκεί οι ντόπιοι θα πλήρωναν πολύ λιγότερο και πάντως όχι τα ίδια με όποιον έρχεται από τη Λάρισα, όπως συμβαίνει σήμερα. (Με την ευκαιρία, μπράβο στον Απόστολο Γκλέτσο και μου φαίνεται πολύ βλακώδες να τον ειρωνευόμαστε και να μην τον επιβραβεύουμε ως έναν μαχητικό δήμαρχο). Γιατί το παράπλευρο δίκτυο είναι ένα άλλο, μεγάλο σκάνδαλο. Οι κοινοπραξίες σπεύδουν να πάρουν λεφτά για έργα που ακόμα δεν έχουν ολοκληρώσει, αλλά δεν φτιάχνουν και εναλλακτικές διαδρομές που περιλαμβάνονται στις δικές τους υποχρεώσεις. Μες τον αγωνιστικό οίστρο του «Όχι στα διόδια» λέγεται και ξαναλέγεται το παράδειγμα τηςΓερμανίας και των υπέροχων Αουτομπάν. Τα διόδια εκεί είναι ενσωματωμένα σ’ έναν ειδικό φόρο επί της τιμής της βενζίνης, ο οποίος δεν καλύπτει, όπως εδώ, τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού... 

Η μεγαλύτερη στρέβλωση, όμως, έχει γίνει στην προτεραιότητα που δόθηκε στην κατασκευή αυτοκινητοδρόμων και αγνοήθηκε εντελώς η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου. Είναι κι αυτό ένα ακόμα θαύμα που μας έφερε, εδώ που μας έφερε. Και γι’ αυτό το θαύμα ελάχιστοι μίλησαν κάποτε και ελάχιστοι μιλούν σήμερα.

Από την Αυγή