Η υπόθεση του ομίλου Δασκαλαντωνάκη για την Eurobank όπως και η υπόθεση του Alter για τη Μαρφίν και την Πειραιώς θέτουν εκ νέου το θέμα τι κάνει μία τράπεζα όταν ένας μεγάλος πελάτης της χρωστάει και δεν πληρώνει. Χθες η Real News δημοσίευσε έγγραφο της Τραπέζης της Ελλάδος από τον περασμένο Μάρτιο με το οποίο διερωτάτο η αρμόδια διεύθυνσή της, πού βρήκε τα κεφάλαια ο κ Λ.Λαυρεντιάδης να αγοράσει μία μικρή Τράπεζα και η απάντηση της ίδιας ήταν από δανεισμό.
Η Νέα Δημοκρατία είχε τη δική της εκδοχή των μεγάλων υπερήμερων δανειστών που τελικά αποδείχθηκαν «μπαταξήδες» με τον όμιλο Λαναρά και την Εθνική που κατέληξε σε ένα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά επιχειρηματικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου και δάνεια που αγγίζουν τα 300 εκ να βαραίνουν τους ισολογισμούς των Τραπεζών. Και όμως είχαν εγκρίνει επιχειρηματικά σχέδια του ομίλου που θεωρούσαν «βιώσιμα».
Τώρα το δίλημμα είναι αν διαγράφει μία τράπεζα ένα χρέος η το αναχρηματοδοτεί επ’ αόριστον διευρύνοντας διαρκώς την «τρύπα» και τις επισφάλειές της; Η απάντηση δεν είναι πάντα απλή αλλά ορισμένα κριτήρια υπάρχουν: Έτσι πχ. όταν ένας τηλεοπτικός σταθμός χρωστάει πάνω από 500 εκατομμύρια και ο τζίρος του υπολείπεται κατά 1/10 αυτού του ποσού τότε τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Σε μία μεγάλη ξενοδοχειακή αλυσίδα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Θα μπορούσε η χρηματοδότηση από τις Τράπεζες να συνδεθεί με την αξίωση να πουληθούν περιουσιακά στοιχεία, να μειωθεί το λειτουργικό κόστος και να τοποθετηθούν εκπρόσωποι των Τραπεζών που δανείζουν στο ΔΣ της εταιρείας για να εποπτεύσουν την υλοποίηση παρόμοιων αποφάσεων. Οι Τράπεζες έχουν καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Οι ευθύνες απέναντι στους μετόχους τους είναι μεγάλες. Μεγάλες είναι και έναντι των φορολογουμένων, χρήματα των οποίων διαχειρίζονται πλέον.
Πρέπει να τις αναλάβουν!
Του Τάσου Τέλλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου