«Φιλανθρωπική»... στείρωση!

Ένα από τα κεντρικά συνθήματα της προεκλογικής εκστρατείας των Βρετανών Συντηρητικών ήταν η μεταφορά στην «κοινωνία» πολλών δραστηριοτήτων του κράτους, και κυρίως του Κράτους Πρόνοιας. Μάλιστα, η «φιλανθρωπία» κατέχει κυρίαρχη θέση στην «κοινωνία» που οραματίζονται οι Συντηρητικοί. Όμως, η μορφή που μπορεί να λάβει η «φιλανθρωπική» δραστηριότητα μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αποδειχθεί εξαιρετικά ανησυχητική.

Από αυτή την άποψη, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Project Prevention, μιας αμερικανικής «φιλανθρωπικής» οργάνωσης που άρχισε να δραστηριοποιείται το 2010 στην Βρετανία και η οποία έχει μια ιδιαίτερη αντίληψη για το τι είναι η πρόληψη:προτείνει σε κάθε είδους εξαρτημένους –με προτίμηση στις τοξικομανείς γυναίκες- να υποβληθούν σε …στείρωση έναντι αμοιβής 230 ευρώ.  
 Αυτή η οργάνωση ιδρύθηκε πριν από 13 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Μπάρμπαρα Χάρις, μητέρα πολυμελούς οικογένειας (δέκα παιδιών, δικών της και υιοθετημένων), όταν αυτή διαπίστωσε ότι ένα από τα υιοθετημένα της παιδιά παρουσίαζε προβλήματα υγείας λόγω της χρήσης ναρκωτικών ουσιών από την βιολογική του μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Κι όπως δηλώνει η «φιλάνθρωπη» κυρία, «δεν αφήνουμε τους αδέσποτους σκύλους να πολλαπλασιάζονται. Τους στειρώνουμε και τους εξουδετερώνουμε. Το ίδιο ισχύει και για τους ναρκομανείς που κάνουν παιδιά».

Όμως, όταν απευθύνεσαι σε εξαρτημένα και απελπισμένα άτομα που έχουν φθάσει στο έσχατο σημείο της περιθωριοποίησης, η «ελευθερία της βούλησης» στην οποία υποτίθεται ότι στηρίζεται αυτή η συμφωνία φτάνει στα όρια του κακόγουστου μαύρου χιούμορ. Έτσι, η οργάνωση δεν δυσκολεύεται να βρει υποψήφιους πελάτες για το «φιλανθρωπικό της έργο»: ήδη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσα σε 13 χρόνια, 3.500 άτομα έχουν υποβληθεί σε στείρωση, κυρίως γυναίκες τοξικομανείς ή αλκοολικές. Πάντως, στην Αγγλία, το πρώτο άτομο που δέχτηκε αυτήν την παράξενη συμφωνία ήταν ένας τριανταοκτάχρονος άντρας, τοξικομανής.

Όπως είναι φυσικό, η δράση αυτής της οργάνωσης που εκμεταλλεύεται την τραγική θέση στην οποία έχουν περιέλθει τα θύματά της για να τους στερήσει αμετάκλητα και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας κι αυτοεκτίμησης (και συνεπώς και την τελευταία ελπίδα να ξεφύγουν κάποτε από την κόλαση της εξάρτησης και να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή) έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, κυρίως από σοβαρές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον χώρο όπως η Addaction και η Drugscope. Ο επικεφαλής της τελευταίας δήλωσε εξοργισμένος: «Αν επιτρέψουμε κάτι τέτοιο, ποιανού η σειρά θα έρθει ύστερα; Των καπνιστών; Των ψυχικώς πασχόντων; Των φτωχών;».

Πράγματι, η αντιμετώπιση των πάσης φύσεως εξαρτήσεων και των όντως υπαρκτών προβλημάτων υγείας των παιδιών που φέρνουν στον κόσμο οι εξαρτημένοι (στην Αγγλία καταγράφονται κάθε χρόνο 1.200 περιπτώσεις) είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο δεν μπορεί επ’ ουδενί να αφεθεί στις ρατσιστικές κι ευγονικές εμμονές του κάθε «φιλάνθρωπου»… Απαιτούνται σοβαρές προσεγγίσεις οι οποίες θα σέβονται απόλυτα τα θύματα της εξάρτησης, όπως για παράδειγμα τα εγχειρήματα που περιγράψαμε σε προηγούμενο τεύχος του Δαίμονα.


του Βασίλη Παπακριβόπουλου