Tυχοδιώκτες και τυχάρπαστοι ...

Κι ας ανέκοπτε την πτώση της βασιλείας των Ρωμαίων ο Θεοδόσιος ο Μέγας, ύστερα ήρθε ο Θεοδόσιος ο Μικρός...

Τα τείχη πάντα θέλουν να κρατήσουν κάποιους απ' έξω...

Αλλοτε τείχη από πέτρες, άλλοτε τείχη από ιδέες.

Σπανίως εν τέλει τα καταφέρνουν.

Είναι οι προσπάθειες αυτών που τα φυλάνε «συφοριασμένες», όπως των Τρώων.

Συχνά ένας Δούρειος Ιππος στέκεται καταντίκρυ της Ωραίας Πύλης κι ακόμα συχνότερα

οι Υψηλές Πύλες (και οι Σκαιές και οι Χρυσές) καταρρέουν με πάταγο.

...................................

Τείχη κυκλώπεια και τείχη μακρά, τείχη με το όνομα, άλλα τα έριξαν σάλπιγγες, όπως τα τείχη της Ιεριχούς, άλλα τα υπονόμευσαν οι μιναδόροι του Δημητρίου του Πολιορκητή κι άλλα φαίνονται, λένε, απ' το φεγγάρι, όπως το Σινικό Τείχος, αλλά τους Μογγόλους δεν τους σταμάτησαν.

Τείχη φυσικά όπως οι Αλπεις τα διέβησαν οι Αννίβες και τείχη μαστορικά, όπως αυτό του Αδριανού στη Βρετανία, τα εγκατέλειψαν οι ίδιοι οι χτίστες τους, όταν μια βροχερή ημέρα αποφάσισαν ότι τα μπράτσα τους δεν άντεχαν άλλο την κληρονομιά τους.

Τείχη από ποτάμια -πάντα τα διέβαιναν οι Λομβαρδοί για να γίνουν κι αυτοί Ρωμαίοι, ώσπου τα έσπασαν μια και καλή οι πεινασμένοι μετανάστες που γέννησαν τα σημερινά ευρωπαϊκά έθνη, Γότθοι, τότε, Αγγλοι, Σάξονες, Αλαμαννοί, Φράγκοι - πρώτα σκλάβοι, ύστερα φεδέρατοι να φυλάνε πλέον οι ίδιοι τα τείχη που έως τότε τους κράταγαν στην απέξω κι ύστερα έποικοι, μέτοικοι μετά πολίτες κι άρχοντες κι εξουσιαστές με τη σειρά τους.

*****

Τα τείχη δεν χρειάζονται πάντα κερκόπορτες για να πέσουν, αρκεί μια συνοικία μέσα στην ίδια την Πόλη να 'χει σιχαθεί τους άρχοντές της και τη ζωή της για να ανοίξει τις πόρτες να μπουν στην Πόλη οι εχθροί κι ας πέφτουν οι συμπατριώτες τους ματαίως στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού.

Ούτε προστάτευσαν πάντοτε τα τείχη τούς υπερασπιστές τους από την απελπισία του τρόπου τους, όπως τον ομορφάντρα Λέοντα Σγουρό, που, όταν τον περιέζωσαν οι εχθροί του πήδηξε με το άλογό του καβάλα απ' τον Ακροκόρινθο, «κρίμα τ' άλογο» λέει η θεία Φωτούλα.

Ατείχιστη η Σπάρτη, στο τέλος τειχίστηκε κι αυτή μόνον και μόνον για να σβήσει, για να γίνει στη συνέχεια μια ντίσνεϋλαντ των Ρωμαίων, όταν πήγαιναν εκεί τουρίστες να χαζέψουν την «αγωγή» και τα άλλα διατηρημένα στη φορμόλη φολκλόρ των ντόπιων- να βγάζουν οι έρμοι και κανα φραγκάκι.

Το ίδιο άδοξα έπεσε και το τείχος του Βερολίνου που ύψωσαν οι (δικοί μου) κομμουνιστές, όταν υπέκυψαν στον πειρασμό του δεσμοφύλακα ή αλλοιώς του ηδονοβλεψία στα όνειρα των άλλων...

Κι όμως, παρά ταύτα και μύρια όσα άλλα τέτοια τα τείχη συνεχίζουν να υψώνονται -κι ας έσβησαν μόλις πρόσφατα τους φράχτες του απαρτχάιντ οι ανάσες των ανθρώπων και οι γροθιές των εξεγερμένων- απτόητοι οι Δυνατοί πάντα μωροί και κοντόθωροι, βλέποντας μόνον το κέρδος και την αρπαγή συνεχίζουν να υψώνουν τείχη. Οι μελανοχίτωνες του Ισραήλ μαντρώνουν τους Παλαιστίνιους, οι πολυπολιτισμικοί Αμερικανοί χωρίζουν με τείχη από φράχτες, μπάτσους και φόνους το έχειν τους απ' την άγρια πείνα των Λατίνων.

Τείχη οικονομικά υψώνει και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο εσωτερικό της και όχι απαραιτήτως εκεί από όπου περνούν τα εθνικά σύνορα, αλλά κυρίως εκεί όπου διαφοροποιούνται σε πλούσιες και φτωχές οι περιφέρειες, οι πόλεις και οι περιοχές.

Ο φράχτης στον Εβρο.

Μια καρικατούρα τείχους που τείχος θα γίνει.

Και που, ως φαίνεται, έχει τη φανερή αλλά και την κρυφή συναίνεση της τεράστιας πλειοψηφίας των Ελλήνων, αλλά και μεγάλου μέρους των μεταναστών που έχουν ήδη εγκατασταθεί στη χώρα μας.

Το φαινόμενο ερμηνεύεται εύκολα, αλλά αλλάζει δύσκολα.

Επιβεβαιώνοντας για μιαν ακόμα φορά τον Μαρξ, όταν έλεγε ότι το ζητούμενο δεν είναι να ερμηνεύουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάζουμε...

Δύσκολο όντως, καλέ μου Κεμάλ...

Του Στάθη στην enet