"Βάλτε κάποιον στη φυλακή". Και μετά;

Ο πρωθυπουργός, μας λένε, έχει αποφασίσει να στείλει στη φυλακή όσους ευθύνονται για τη σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, ανταποκρινόμενος στο σύνθημα που συχνά - πυκνά ακούγεται, “βάλτε κάποιον στη φυλακή”. Αναμφισβήτητα, αν τεκμηριωθούν ποινικές ευθύνες, είναι επιβεβλημένη η τιμωρία πρωταγωνιστών σε διάφορα σκάνδαλα.
Αλλά αυτό είναι δουλειά της Δικαιοσύνης και όχι του πρωθυπουργού.
Είναι όμως απλουστευτικό ή, το χειρότερο, υποκριτικό να θεωρεί ο πρωθυπουργός ότι η οικονομική κρίση που ζούμε είναι αποτέλεσμα ενεργειών παράνομου πλουτισμού.
Αν ίσχυε αυτό, τότε δεν χρειαζόταν Μνημόνιο και τρόικα, αλλά ποινικό δίκαιο και “γουνάκια”.



Έχουν δίκιο οι πολίτες να αναζητούν τους υπεύθυνους για την οικονομική παρεκτροπή. Αλλά ακόμη και όταν προσωποποιηθούν οι ευθύνες, θα είναι πολιτικές.
Το τεράστιο δημόσιο χρέος είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών, που, ακόμη κι αν ήταν λιγότερες οι ρεμούλες, θα διαμορφωνόταν σε ανάλογα ύψη. Οι δαπάνες για τους υπερεξοπλισμούς αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τέταρτο του συνολικού δημόσιου χρέους, δηλαδή 70 δισ. ευρώ, ενώ το Ολυμπιακό χρέος υπολογίζεται σε 30 δισ. ευρώ.
Όταν περίπου το μισό δημόσιο χρέος ανάγεται σ' αυτές τις μείζονες πολιτικές αποφάσεις, που συναντούσαν μάλιστα τη συναίνεση ή τη συγκατάβαση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, είναι αποπροσανατολιστικό να προτάσσεται η δικαστικοποίηση της έρευνας για το δημόσιο χρέος. Μοιάζει, μάλιστα, με αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων, ώστε να διασωθούν οι κυρίαρχες πολιτικές και τα κόμματα εξουσίας.


Το πρόβλημα του δημόσιου χρέους αντανακλά το χρεωκοπημένο μοντέλο ανάπτυξης. Θα είχε ενδιαφέρον να ανοίξουν οι φάκελοι του επαχθούς χρέους. Για να ζητηθούν νέες, αντίπαλες πολιτικές και να δρομολογηθούν πολιτικές ανατροπές. Διαφορετικά η λαϊκή αγανάκτηση θα εκτονωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε συμβολικού τύπου κινήσεις.


Τα τελευταία χρόνια η χώρα ζει μέσα σε σκάνδαλα και πορεύεται εν μέσω σκανδαλολογίας.
Οι Εξεταστικές Επιτροπές όχι μόνο δεν κατέληξαν σε κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάθε κόμμα έβγαζε το δικό του πόρισμα. Η παραγραφή “θεραπεύει” την ανομία.
Χαρακτηριστική είναι η κατάληξη του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Το πόρισμα υπήρξε πολιτικά μονομερές και δικονομικά διάτρητο, με αποτέλεσμα να παραγράφονται τα αδικήματα. Την ίδια πορεία φαίνεται να ακολουθεί και η υπόθεση Siemens. Πόσο πειστική, λοιπόν, είναι η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού πως δεν φοβάται το πολιτικό κόστος και θα μπει κάποιος στη φυλακή;


Οι πολιτικές ευθύνες δεν αφορούν μόνο το παρελθόν. Επί ένα χρόνο, με το Μνημόνιο, ζούμε συνθήκες κοινωνικού πλιάτσικου.
Αλλού οι πολιτικά υπεύθυνοι, σε ανάλογες περιπτώσεις, δραπέτευσαν με το ελικόπτερο από το Προεδρικό Μέγαρο. Εδώ ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύεται τον φόβο ή και τη νωχέλεια της κοινωνίας και συντηρεί κλίμα κοινωνικής συνενοχής.
Ενοχοποιεί εμμέσως πολιτικά ακόμη και τον Κ. Σημίτη για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από το 2002.
Δεν διανοείται, όμως, να αντιμετωπίσει κατάματα το σκάνδαλο της σημερινής πολιτικής, που οδηγεί την κοινωνία σε καταστροφή. Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου...

Απο την Αυγή